DK Harrel (US) Blues Banana Peel Ruiselede (06-05-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artist: DK Harrel © Rootsville 2024

Zoals ik in een vorig verslag schreef, het is de tijd om rondtrekkende artiesten aan de haak te slaan en dat hadden ze in de Banana Peel ook door toen ze zagen dat het nieuw, opkomend bluestalent D.K. Harrell in onze contreien zou zijn. Onder het motto “boeken die hap”, werd dus deze dikke bluesvis binnengehaald en dat is een prestatie. Vol verwachtingen vertrok ik in mijn bluesmobiel richting Ruiselede en de Bananen Schil.

Er zijn tijden dat oude helden worden vervangen door nieuwe. Zo hadden we al Christone Ingram maar deze krijgt ondertussen als serieuze concurrentie van deze 25-jarige D.K. Harrell. De man is afkomstig uit Ruston, Louisiana en startte al op jonge leeftijd met gitaarspelen, hoe kan het ook anders?

De man heeft alles in zich om het te maken: hij kan zingen, zijn gitaarspel is fantastisch en hij heeft zich omringd door een bende stevige muzikanten. Hij presteert het om een nieuwe boost te geven aan de Chicago blues. Zijn sound behoudt die van de traditionele blues die wij kennen van toppers als B.B. King, Little Milton en andere grote blues grootheden, en dat wil hij uitdragen. Zijn cd “The Right Man” is een pareltje in het genre dus geen enkele reden om niet naar Ruiselede af te zakken. Zowaar 5 muzikanten heeft de man mee : Andrew Ross (bas), Russ Bryant (sax),  Brandon Jackson (drums), Orlando Henry (keys) en Dan Isbell (trompet).

Zoals gewoonlijk was de boel weer totaal uitverkocht en diegenen die een ticket hadden kunnen bemachtigen zouden zich deze avond nog lang herinneren.

Er heersten tropische temperaturen in de West-Vlaamse joint en D.K. zou het kwik nog meer doen stijgen. Na een heel korte intro kwam de ster van de avond het podium op en startte hij de avond met ‘Leave It At The Door’. Al meteen eentje van eigen hand en afkomstig van zijn nieuwe plaat. Het valt onmiddellijk op hoe de man goed heeft gekeken en geluisterd naar B.B. King. Hijzelf, strak in het driedelig pak, “pochette” inbegrepen en zijn gitaarwerk is top. De aanvulling van de blazers en de Hammond zijn van uitzonderlijke meerwaarde.

Volgen ‘Ain’t Nobody’s Business’ en ‘You’d Be Amazed’. Schitterend! Deze band is een echte machine, perfect op elkaar ingespeeld en het speelplezier spat van het podium. De ritmesectie staat als een huis. Orlando beroert de “ivories” met ontzettend gemak en de sound van de blazers tillen het geheel naar een zeer hoog niveau. D.K. geeft ook de kans aan zijn muzikanten om hun kunnen aan het publiek te tonen. Alles draait uiteindelijk niet alleen om hem.

Entertainer pur-sang met veel humor in zijn bindteksten, weet hij op korte tijd het publiek op zijn hand te krijgen. We gaan verder met ‘Tryin To Love You Again’, ‘Motherfucker’ en ‘While I’m Young’… wow, wat is me dat man. Stilaan voelen we het einde van het eerste deel naderen, maar niemand die wil dat het stopt, hoewel door de warmte het zweet al in ons schoenen staat. Maar deze youngster weet niet van ophouden en houdt iedereen in de ban van zijn fijne stem en schitterend gitaarspel. Uiteindelijk moet er toch even gerust worden en met ‘The Right Man’, worden we naar de pauze geloodst.

Pauze van korte duur want voor we het wisten stond het zestal al terug paraat. Iedereen dus terug de bakoven binnen en totaal klaar voor deel 2.

En dat start al stevig met ‘4:59 Am’ en alsof dit niet genoeg was gooit D.K. er nog ‘That’s What Love Will Make You Do’ erachteraan. Wie dacht dat we alles al gehoord en gezien hadden, was eraan voor de moeite, want het ging allemaal crescendo. ‘Honey Ain’t So Sweet’ ontlokte een spontane sing along, iedereen versteld bij ‘Never Make A Move Too Soon’ en kregen we de mooiste versie van Bill Wither’s ‘Ain’t No Sunshine’ die ik al had gehoord. Na een geïmproviseerde shuffle ging de band over naar ‘Get These Blues’ en zo kwamen we stilaan richting einde optreden. Eentje dat gewoonweg was voorbijgevlogen. Na op gepaste wijze afscheid te hebben genomen met ‘No Here For A Long Time’, verdween D.K. van het podium terwijl de band de laatste noten de zaal instuurde.

Ondertussen stond iedereen recht in de handen te klappen, zeker nadat D.K. de moeite had genomen om na een korte wandeling in de joint, de eerste rijen een hand te komen geven.
Het was echter nog geen 23 uur en dan weet je het wel. D.K. beloofde ons “one more” maar het werden er zowaar drie. De man wist gewoonweg niet van ophouden. Na het duchtig meegezongen ‘I Just Wanna Make Love To You’ van Willie Dixon, serveerde hij nog twee schitterende funky nummers waaronder ‘You’re A Queen’, waarna het doek viel over dit fenomenaal optreden. De staande ovatie die daarop volgde was meer dan verdiend.

Tja, superlatieven schieten te kort om dit optreden goed te beschrijven. Entertainer, podiumbeest, gitaarslinger eerste klas, tja de man kan het allemaal. Veel podiummaturiteit en levenswijsheid ook, ondanks zijn jonge leeftijd. Wat kan een mens hier nog meer aan toe voegen? De man is een fenomeen in wording denk ik dan. Men zegt soms dat perfectie niet bestaat maar D.K. en zijn band komen daar wel héél dicht in de buurt. D.K. Harrell: veni, vedi vici ….

Marcel